آسمان است آن یا عالم پر تصویرست

نوبهارست آن یا جنت پر نخجیرست

قطب ملک است آن یا دایرهٔ گردون است

رکن دین است آن یا معجزهٔ تقدیرست

نقطهٔ قطب زمین را صفتش پرگارست

آیت دین هدی را صورش تصویرست

نیست فرخار و همه صورت او فرخارست

نیست کشمیر و همه پیکر او کشمیرست

جنتی را که بر آن مرتبه و دیدارست

عالمی را که بدین قاعده و تفسیرست

یافتم پرده سرایی که خداوند مرا

داد شاهی که بلند اختر و کشور گیرست

هرکجا نوبت درگاه معین الملک است

دشمنان را زفزع نوبت گیراگیرست

بر بزرگان جهانش شرف و تقدیم است

گرچه در عصر و زمان بر صفت تأخیرست

فضل الحمد ز تکبیر بسی بیشترست

گرچه در خواندن الحمد پس از تکبیرست

ای خداوند قوی رای مبارک تدبیر

هست تقدیر بدانسان که تورا تدبیرست

تا جهان بوده هر آن خواب که نیکو دیدند

دیدن روی تو اکنون همه را تعبیرست

خلق تو خلق ملک رسم تو رسم بشرست

بخت تو بخت جوان عقل تو عقل پیرست

کوه با حلم تو کمتر ز یکی مثقال است

بحر باجود توکمتر ز یکی قطمیرست

مال هر کس را توفیر بود بی بخشش

نعمت و مال تورا بخشش بی توفیرببت

قلم فرخ تو درکف فرخندهٔ تو

راست گویی به کف مشتری اندر تیرست

در جهان تیر و کمان گر قلم فرخ توست

پشت دشمن چو کمان دارد و خود چون تیرست

دشمن تو به مثل کودک اندک سال است

دولت دشمن تو مادر اندک شیرست

شعبده کردن و تزویر کسادست امروز

زانکه اقبال تو بی شعبده و تزویرست

اندرین دولت و اقبال که ایزد به تو داد

هرکه تشویش نماید ز در تشویرست

وانکه او با توکنون راه عداوت سپرد

نیست هشیار که دیوانه بی زنجیرست

وانکه در کاستن خصم تو باقی بگذاشت

اندر افزودن اقبال تو بی تقصیرست

صد یک از مرتبهٔ خویش ندیدی تو هنوز

باش کز روز تو وقت سحر و شبگیرست

به دعای تو در اسلام گشادست زبان

هرکه را بر سر کرسی قصص و تذکیرست

دل مطهر شود آن را که تو را گوید مدح

گفتن مدح تو دل را زگنه تطهیرست

به دل و دیده معزی رهی و بندهٔ توست

لاجرم بر شعرای همه عالم میرست

تا ز قانون شمار عجم و گردش سال

دی پس از آذر و خرداد ز پیش تیرست

شادمان باش و طرب کن به سماع بم و زیر

که بداندیش تو در زاری و غم چون زیرست